Preparat przeznaczony dla psów i kotów z zaburzeniami czynności i chorobami wątroby. Główną substancją aktywną jest fosfatydylocholina (pozyskiwana z soi) zawierająca cholinę i asparaginian ornityny (jako źródło ornityny).

Fosfatydylocholiny to związki z grupy fosfolipidów zawierające grupę cholinową. Są głownymi składnikami błon biologicznych otrzymywanymi poprzez ekstrakcję chemicznią lub mechaniczną z powszechnie dostępnych surowców, takich jak żółtka jaj, soja, fasola. Są także składnikami grupy lektynowej żółto-brunatnej substancji tłuszczowej występującej w tkance roślin i zwierząt. Większość tkankowej choliny znajduje się w wyspecjalizowanych cząsteczkach tłuszczu – fosfolipidach, z których najbardziej znana jest zawiera cholinę fosfatydylocholina ( lektyna).

Tłuszcz i cholesterol pochodzące z pokarmu transportowane są do wątroby za pomocą lipoprotein zwanych chylomikronami. Następnie w wątrobie dochodzi do powstania lipoprotein o bardzo małej gęstości (VLDL), które wraz z krwią transportowane są do odpowiednich tkanek. Jednym ze składników VLDL jest fosfatydylocholina, bez obecności której tłuszcz i cholesterol byłyby magazynowane w wątrobie.

W wyniku niedoboru choliny dochodzi do uruchomienia następujących mechanizmów w organizmie: a) niedobór choliny powoduje uszkodzenia wątroby, a powstałe w wyniku regeneracji komórki wątroby są bardziej wrażliwe na działanie substancji kancerogennych; b) niedobór choliny prowadzi do spadku poziomu metylacji DNA, skutkiem czego są zaburzenia w procesie naprawy DNA; c) niedobór choliny powoduje  wzrost stresu oksydacyjnego w wątrobie, co zwiększa prawdopodobieństwo  uszkodzeń DNA ; d) niedobór choliny może prowadzić do zaburzeń w procesie apoptozy komórek wątroby, przyczyniając się do rozwoju raka wątroby; e) niedobór choliny powoduje aktywację cząsteczek sygnalizacji międzykomórkowej oraz kinazy białkowej typu C, skutkiem czego jest kaskada procesów, które nadal są badane.

Fosfolipidy pochodzące z pokarmu są wbudowywane do błon komórkowych hepatocytów, co umożliwia ich szybszą regenerację. Są takze niezbędne do prawidłowego przebiegu procesów proliferacji i różnicowania hepatocytów. Mogą także hamować aktywność enzymów produkujących kolagen podczas zwłóknienia wątroby.

L-asparaginian L-ornityny to stabilna sól dwóch naturalnych endogennych L-aminokwasów: ornityny i kwasu asparaginowego. W sprzedaży występuje jako suplement diety podawany w celu obniżenia stężenia amoniaku we krwi. Prowadzi to do ustąpienia objawów encefalopatii wątrobowej związanej z marskością wątroby. Oba aminokwasy odgrywają ważną rolę w detoksykacji amoniaku oraz biosyntezie proliny i poliamin. Poliaminy uważane są za związki odgrywające kluczową rolę podczas syntezy DNA oraz replikacji komórkek, a także stymulacji regeneracji wątroby. Suplementacja  ornityną  zwiększa wytrzymałość  blizny i odkładanie się kolagenu w modelach zwierzęcych. W badaniach in vitro, in vivo oraz w organach perfundowanych wykazano, że synteza moczniku z amoniaku jest ograniczona przez endogenną ornitynę, która może farmakologicznie pobudzać powstawanie mocznika w stopniu większym niż amoniak. Podawanie LOLA w wysokich dawkach redukuje wysokie stężenie amoniaku we krwi wywołane zarówno chlorkiem amonu, spożyciem białek, a także występjące jako powikłanie kliniczne w marskości wątroby. W stanach zdrowia oraz przy odpowiedniej diecie, L-ornitya i L-asparaginian są syntezowane de novo w dostatecznych ilościach. W stanach chorobowych, uszkodzeniu tkanek, niewydolności narządów, nadmiernym metabolizmie, w okresie wzrastania, ciąży lub braku enzymów cyklu mocznikowego, dieta powinna być suplementowana L-asparaginianem i L-ornityną.
Przegląd dostępnych badań wykazuje, że istnieją dowody, wynikające z fizjologii, uzasadnieniające stosowanie diety suplementowanej L-asparaginianem i L-ornityną, w zależności od fizjologicznego, metabolicznego, czy patologicznego stanu pacjenta. W stanach niedoboru ornityny, codzienna suplementacja LOLA powinna być wystarczająca do uzyskania odpowiedniego stężenia ornityny w tkankach, co zapobiega hiperamonemii poposiłkowej, a także do stymulacji regeneracji tkanek (Sikorska i wsp., 2010).